Ο Απόστολος Καλδάρας εξελίχθηκε σε έναν από τους αξιολογότερους μουσικοσυνθέτες και στιχουργούς του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1922 και «έφυγε» το 1990! Τα πρώτα του μουσικά ακούσματα ήταν τα προσφυγικά τραγούδια της συνοικίας του. Τα τραγουδούσε και η μητέρα του που ήταν πρόσφυγας

Καθώς ήταν καλός μαθητής στο σχολείο οι γονείς του τον έβλεπαν να γίνεται επιστήμονας. Φοίτησε στην Γεωπονική Σχολή Θεσσαλονίκης, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε τις σπουδές του Τότε έγραψε και το πρώτο του τραγούδι «Μάγκας βγήκε για σεργιάνι», που ακόμη και σήμερα είναι το ίδιο ζωντανό.

Από την ημέρα εκείνη αφοσιώθηκε στην σύνθεση. Έγραψε πάνω από 1.200 τραγούδια, που, όχι μόνο τραγουδιούνται ακόμη αλλά έχουν την ίδια την παλιά επιτυχία! Από τα πιο γνωστά τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα είναι το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», «Σ’ ένα βράχο φαγωμένο», «Συ μου χάραξες πορεία», «Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά», «Άμα θες να κλάψεις κλάψε», «Στ’ Αποστόλη το κουτούκι», «Ρίξε στο γυαλί φαρμάκι» και πολλά άλλα…

Είναι ο μόνος κλασικός λαϊκός συνθέτης που έγραψε και έντεχνο λαϊκό τραγούδι, κάνοντας και εκεί επιτυχίες, χωρίς να χάνει τίποτε από το λαϊκό στοιχείο! Ανάμεσα στα τραγούδια αυτά είναι τα: «Όνειρο απατηλό», «Γιε μου», «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα», «Ένα αστέρι πέφτει» κ.τ.λ.

Έγραψε δύο ολόκληρα έργα την «Μικρά Ασία» σε στίχους του Πυθαγόρα, και τον «Βυζαντινό Εσπερινό» σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ο τελευταίος μεγάλος δίσκος του κυκλοφόρησε το 1990 και έχει τίτλο «Μπαλάντες του περιθωρίου» Ο Α. Καλδάρας συνεργάσθηκε με τους μεγαλύτερους στιχουργούς, όπως τον Κώστα Βίρβο, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τον Πυθαγόρα και άλλους. Στίχους έγραφε και ο ίδιος Τραγούδια του είπαν όλοι οι μεγάλοι ερμηνευτές όπως οι Πάνος Γαβαλάς, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μανόλης Αγγελόπουλος, Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Βίκυ Μοσχολιού, Σταμάτης Κόκοτας κ.α. Έκλεισε τα μάτια του στις 8 Απριλίου του 1990 στην αγκαλιά της γυναίκας του, Λούλας, και του μοναχογιού του, Κώστα, που είναι και αυτός συνθέτης Πέθανε στο σπίτι του όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Τον τελευταίο καιρό που είχε αντιληφθεί πως το τέλος πλησίαζε, έλεγε και ξανάλεγε στους δικούς του ότι ήθελε να πεθάνει σπίτι του που τόσο φρόντιζε και αγαπούσε, και όχι σε κάποιο ψυχρό νοσοκομείο.